Fragmenty tekstu dra Sławomira Dębskiego pt: “Health safety issues in Polish legal standards. Anomaly to the Constitution.”
(…) administracja publiczna szczebla rządowego w Polsce podjęła działania prawne, wprowadzając stan epidemii, stwierdzając istnienie pandemii, uruchamiając liczne ograniczenia i zobowiązania mieszkańców Polski pod groźbą kar. Fakt ten nastąpił pomimo i wbrew ujawnieniu fałszu w doniesieniach medialnych, które pojawiły się na początku akcji informacyjnej o zagrożeniu.
Szczepionki to eksperyment na milionach ludzi
(…) Przyjmując za podstawę działania fałszywe informacje zawarte w produktach medialnych (…) niemalże natychmiast pojawiła się informacja o możliwości leczenia choroby metodą szczepień. Ta metoda stała się dominującą w narracji administracji publicznej szczebla rządowego w Polsce i w wielu innych krajach oraz uruchomiła działania na szczeblu Unii Europejskiej.
Oprócz tej metody ujawniły się inne formy profilaktyczno-medyczne między innymi poprzez stosowanie leków pod nazwą amantadyna i iwermektyna, których skuteczność potwierdzono w wyniku kilkumiesięcznego stosowania na tysiącach osób. Pomimo informacji o ich skuteczności administracje publiczne wielu krajów w tym centralne w UE uruchomiły jednolitą narrację w obszarze zobowiązywania społeczeństw do szczepienia się pod groźbą dyskryminacji różnego rodzaju, jak też wprowadzając prawem to zobowiązanie między innymi poprzez tak zwane paszporty szczepionkowe (dokumenty ewidencjonujące liczbę i datę szczepienia się przewidywanego na wielokrotną), bez których uniemożliwia się turystykę międzynarodową.
Informacje od producentów szczepionek wskazują, że jest to proces badawczy, a cała akcja stanowi eksperyment, na który każdy musi się osobiście zgodzić oświadczając, że nie rości pretensji wobec możliwych zaistniałych powikłań. Proces wskazuje na wielokrotność szczepionkową bez wiedzy, co stanowić będzie jego końcowy produkt. (…)
Stanowisko polskiego rządu
(…) Stany nadzwyczajne (…) ujęto w treści Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. 1997, NR 78 poz. 483), wskazując, że: w sytuacjach szczególnych zagrożeń, jeżeli zwykłe środki konstytucyjne są niewystarczające, może zostać wprowadzony odpowiedni stan nadzwyczajny: 1. stan wojenny, 2. stan wyjątkowy lub 3. stan klęski żywiołowej.
Stan nadzwyczajny może być wprowadzony tylko na podstawie ustawy, w drodze rozporządzenia, które podlega dodatkowemu podaniu do publicznej wiadomości; Ustawa może określić podstawy, zakres i tryb wyrównywania strat majątkowych wynikających z ograniczenia w czasie stanu nadzwyczajnego wolności i praw człowieka i obywatela.
Każdemu, kto poniósł stratę majątkową w czasie stanu nadzwyczajnego w następstwie ograniczenia praw i wolności, przysługuje roszczenie o odszkodowanie. Dla przykładu można wskazać, iż straty majątkowe podlegające rekompensacie w czasie stanu wojennego dotyczą m.in. zajęcia nieruchomości niezbędnych dla Sił Zbrojnych lub obrony państwa, całkowitego lub częściowego zakazu lub ograniczenia przewozu osób i rzeczy w transporcie drogowym bądź zajęcia lub zarekwirowania na potrzeby obronne państwa środków transportu drogowego.
Z kolei w trakcie stanu wyjątkowego odszkodowanie za stratę majątkową przysługuje w przypadku ograniczenia np. w zakresie wolności działalności gospodarczej, poprzez nakazanie okresowego zaniechania prowadzenia działalności gospodarczej określonego rodzaju albo ustanowieniu obowiązku uzyskania zezwolenia na rozpoczęcie działalności określonego rodzaju. Ponadto cały szereg praw i wolności, za ograniczenie których przysługuje odszkodowanie; ograniczenia mogą polegać np. na zawieszeniu działalności określonych przedsiębiorców, nakazie lub zakazie prowadzenia działalności określonego rodzaju, całkowitej lub częściowej reglamentacji zaopatrzenia w określonego rodzaju artykuły. Zgodnie z powyższym ustawy dotyczące poszczególnych stanów nadzwyczajnych określają zakres, w jakim mogą być ograniczone wolności i prawa jednostki.
Jednakże z całą stanowczością należy podkreślić, iż najważniejsze jest to, że dopuszczalność stosowania ustawowych ograniczeń w sytuacjach nadzwyczajnych musi respektować nie tylko warunek legalności i celowości, ale również proporcjonalności. W ostatnim warunku chodzi o to, aby ograniczanie praw i wolności człowieka i obywatela było adekwatne do stopnia zagrożenia i wartości w ten sposób chronionych.
Z Konstytucji RP jasno jedynie wynika, że aktem prawnym właściwym w omawianej sprawie jest tylko ustawa, natomiast nie wynika, czy w celu zrealizowania zasady wyrównywania strat majątkowych wydana może być jedna ustawa czy kilka dotyczących poszczególnych stanów nadzwyczajnych.
Zgodnie z powołaną normą konstytucyjną Ustawa określa podstawy, zakres i tryb wyrównywania strat majątkowych powstałych w następstwie ograniczenia wolności i praw człowieka i obywatela w czasie stanów nadzwyczajnych – wojennego, wyjątkowego bądź klęski żywiołowej, które wprowadzone zostały w oparciu o właściwe akty prawne. Ustawodawca określił jej zakres podmiotowy, postanawiając, że roszczenie o odszkodowanie przysługuje każdemu, kto poniósł stratę majątkową w następstwie ograniczenia wolności i praw człowieka i obywatela w czasie stanu nadzwyczajnego. Podstawę roszczenia o odszkodowanie stanowi strata majątkowa, której konsekwencją jest ograniczenie wszelkich wolności i praw człowieka i obywatela. Zwrot „wszelkich” oznacza, że bez względu na to, gdzie zostały uregulowane, a nastąpiły w okresie od wprowadzenia do zniesienia stanu nadzwyczajnego
W czasie stanu nadzwyczajnego nie mogą być zmienione: Konstytucja, ordynacje wyborcze do Sejmu, Senatu i organów samorządu terytorialnego, ustawa o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej oraz ustawy o stanach nadzwyczajnych.
(…)
Ustawa z dnia 13 listopada 1963 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych z wpisanymi w niej rygorami ukształtowana przez okupanta radzieckiego na terenie Polski – dla przypomnienia: okupacja radziecka trwała od 17 września 1939 do 17 września 1993 roku, kiedy to ostatni żołnierz sowiecki opuścił terytorium Polski.
Armia sowiecka stacjonowała w Polsce, posiadała na tym terenie bazę rakietową z głowicami jądrowymi. Polacy funkcjonowali w formule zniewolenia, pełnej kontroli i pracy wielozmianowej zarabiając średnio w przeliczeniu na USD około 20 na miesiąc. Trwał system totalitarny sterowany przez Związek Radziecki i jego służby specjalne. Taki akt prawny z uwagi na trwającą w Polsce transformację ustrojową do demokracji z chwilą uprawomocnienia się Konstytucji winien zostać uchylony z urzędu w trybie natychmiastowym.
W Konstytucji RP z 1997 roku przyjęto rozwiązanie zawarte w rozdziale pierwszym, art. 4, zgodnie z którym „1. Władza zwierzchnia w Rzeczypospolitej Polskiej należy do Narodu. 2. Naród sprawuje władzę przez swoich przedstawicieli lub bezpośrednio”. Wprowadzono liczne prawa obywatelskie i wdrożono równość wobec prawa, zrównując status stron w odniesieniu do sytuacji jednostka-urząd. Prawa te nie obowiązywały wcześniej a w szczególności kwestie równości wobec prawa i nadrzędności tzw. interesu społecznego postrzeganego przez interes instytucji i urzędów oraz ich funkcjonariuszy we wszystkich toczących się postępowaniach w kraju. Wprowadzono także zasadę dwuinstancyjności postępowań i dostępu do obiektywnego rozpatrzenia sądowego spraw. I ta perspektywa staje się istotnym elementem odniesienia do decyzji podejmowanych w Polsce w tym czasie przez administrację publiczną szczebla rządowego.
Poddając analizie sytuację prawną wskazujemy na dwa istotne elementy: 1. obowiązek pokrycia strat majątkowych oraz 2. brak możliwości zmiany kwestii wyborczych w odniesieniu do funkcji Prezydenta RP.
Z powyższej analizy posiłkując się psychologią, socjologią, politologię oraz marketingiem i elementami prawa w refleksji interdyscyplinarnej uogólniającej ustalamy, że członkowie rządu RP dostrzegając problemy w sytuacji wyborczej, walce politycznej o ponowny wybór na Prezydenta RP swojego kandydata, w pierwszej fazie przetrzymując decyzję o terminie wyborów, częściowo uniemożliwili przeprowadzenie realnej kampanii wyborczej przez innych kandydatów.
W następnej fazie z uwagi na medialnie globalnie kształtowaną wizję zagrożeń zdrowotnych niepokojąc się o sytuację marketingową swojego kandydata, odnaleźli akt prawny, który z mocy prawa po uprawomocnieniu się Konstytucji RP powinien zostać uchylony w całości i po jego aktualizacji, pomijając zobowiązania i gwarancje Konstytucyjne wprowadzili w życie. Na tą decyzję miały wpływ także okoliczności związane z gwarancjami Konstytucyjnymi w zakresie zobowiązań odszkodowawczych dla poszkodowanych sytuacją Polaków.
Aby nie uruchamiać należnych Polakom funduszy i zachować przewagę swojego kandydata na Prezydenta doprowadzili do przeprowadzenia wyborów oraz uniemożliwienia Polakom kierowania roszczeń finansowych wynikających ze strat poniesionych wobec narzuconych społeczeństwu rygorów uruchamiając zapisy ustanowione przez Radzieckiego okupanta aktualizując je, działając wbrew gwarantowanych reguł ustrojowych.
Wnioski
Administracja publiczna szczebla rządowego w Polsce powinna:
- Uchylić w trybie natychmiastowym akt prawny o stanie epidemii i wprowadzić na terenie kraju zgodnie z treścią Konstytucji RP stan nadzwyczajny, wskazując możliwość roszczeń finansowych od dnia wprowadzenia tak zwanego stanu
- Przeprowadzić ponownie wybory Prezydenta RP umożliwiając równe traktowanie wszystkich kandydatów.
- W wyniku przeprowadzonych szkoleń, kursów i innych form oddziaływania edukacyjnego doprowadzić do internalizacji reguł ustrojowych wszystkich posłów, senatorów oraz całej administracji publicznej szczebla rządowego i centralnego oraz
Za internalizację reguł ustrojowych uznaje się: przyjmowanie bądź akceptowanie poglądów, zwyczajów, przekonań, standardów i wartości z jednoczesnym uważaniem ich za własne i związane z własnym światopoglądem w ramach reguł ustrojowych. Internalizacja jest pojęciem o szczególnym znaczeniu w psychoanalizie, gdzie internalizacja poglądów i wartości postrzegana jest za główny czynnik rozwoju superego. W psychologii społecznej i psychologii osobowości natomiast duża uwaga przypisywana jest stopniowi, w jaki człowiek przypisuje swoje zachowania internalizacji. I to właśnie ten czynnik uznajemy za najważniejszy w odniesieniu do problemów związanych z obecną sytuacją w Polsce.
Dr Sławomir Stanisław Dębski
Doktor nauk społecznych w zakresie nauk o polityce i administracji – Uniwersytet Warszawski, mgr pedagogiki edukacji obronnej i zarządzania kryzysowego WSSE Gdańsk, mgr polityki publicznej Uniwersytet Gdański, obecnie wykładowca w Pomorskiej Szkole Wyższej w Starogardzie Gdańskim (administracja, prawo administracyjne, prawo karne i wykroczeń, postępowanie administracyjne, samorządność, samorząd terytorialny, demokracja, bezpieczeństwo), promotor 211 prac licencjackich z zakresu administracji publicznej i bezpieczeństwa, 10 lat na stanowiskach kierowniczych w MSW (kierował zespołami w realizacji postępowań prawnych w zakresie prawa karnego, wykroczeń, administracyjnego, cywilnego), autor oraz współautor 31 publikacji naukowych i naukowo-dydaktycznych, członek towarzystw naukowych i rad naukowych, redaktor naczelny, a także naukowy czasopism naukowych w Polsce i za granicą.