PROJEKT OBYWATELSKI
Działalność rządów krajów cywilizowanych, aspirujących do standardów tzw. zachodnich ocenia się m.in. poprzez pryzmat tego, w jaki sposób i w jakim zakresie dbają o interesy tych grup społecznych, które wymagają pomocy ze strony państwa.
Czy Polska jest dzisiaj cywilizowanym państwem?
Jedną z takich grup są osoby z niepełnosprawnościami, które ze względów oczywistych nie są w stanie zapewnić sobie samodzielnie godnych warunków do życia. Tematy związane z osobami z niepełnosprawnościami jak również opiekunami osób niepełnosprawnych wielokrotnie wybrzmiewały w ostatnich latach. Stały się one bardzo aktualne i wzbudzają wiele emocji, szczególnie, gdy w ich tle obecny rząd podejmuje wiele kontrowersyjnych decyzji, które w sposób pośredni lub bezpośredni dotyczą niepełnosprawnych. I tu powinna funkcjonować w stopniu wysoce efektywnym sprawna, wspierająca i chroniąca polityka państwa prorodzinnego, za jakie chce być uznawana Polska. Państwo powinno zaproponować osobom dotkniętym pośrednio lub bezpośrednio nieszczęśliwą sytuacją życia z niepełnosprawnością pełną, realną opiekę i wsparcie przede wszystkim finansowe i rzeczowe.
Uregulowania prawne dotyczące sytuacji osób z niepełnosprawnościami powinny być poddane gruntownej analizie, czego efektem powinno być wypracowanie takich polityk, które będą efektywnie i realnie wspierały to środowisko, umożliwiając mu optymalne funkcjonowanie. Odpowiednie rozwiązania powinny doprowadzić do sytuacji, w której osoby z niepełnosprawnościami i ich opiekunowie uzyskują od Państwa taką pomoc, która zapewni im godne warunki życia, a jednocześnie nie ograniczy jeszcze bardziej i tak już znacznie ograniczonych możliwości życiowych.
Jak przeżyć z niepełnosprawnym za 1971 złotych?
Stąd wnoszę o pełną rewizję zasad przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego opiekunom osób z niepełnosprawnościami z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, która obecnie przyznawana jest w kwocie 1971.00 zł. w zakresie:
- zniesienia obostrzenia zakazu pracy zarobkowej opiekuna,
- rozszerzenia świadczenia na opiekunów wszystkich tych osób z niepełnosprawnościami, których stopień niepełnosprawności wymaga ich całodobowej obecności, bez względu na moment wystąpienia niepełnosprawności,
- rozszerzenia świadczenia na wszystkich opiekunów sprawujących opiekę nad osobą z niepełnosprawnością,
- w sytuacji podtrzymania zakazu pracy zarobkowej, podniesienia wysokości świadczenia pielęgnacyjnego do poziomu średniej krajowej brutto.
Obecnie przyznawane świadczenie pielęgnacyjne w wysokości 1971.00 zł miesięcznie w zamierzeniu powinno wystarczyć zarówno opiekunowi, jak i niepełnosprawnemu, ale pod jeszcze dodatkowym warunkiem, że niepełnosprawność powstała przed 18- tym rokiem życia, a co z niepełnosprawnym, który miał to nieszczęście popaść w stan niepełnosprawności po ukończeniu 18-go roku życia?
Jak przeżyć godnie razem z ciężko chorą osobą, wymagającą regularnych zakupów, nierzadko drogich leków, urządzeń i akcesoriów medycznych i korzystania z zabiegów rehabilitacyjnych i pielęgnacyjnych za jedyne 1971.00 zł miesięcznie w kraju, w którym pensja minimalna wynosi obecnie 2061.67 zł, a pobiera ją w 38-milionowym kraju 1,5 mln ludzi?
Obecna kwota świadczenia pielęgnacyjnego jest wyższa od minimum socjalnego (w 2020 roku sięgnęło 1 251 złotych), czyli kwoty określającej granicę ubóstwa, jedynie o 720 zł i pozostaje niższa od pensji minimalnej o 90 zł. Trzeba jednak pamiętać, że za te pieniądze wyżyć i opiekun, i po części osoba niepełnosprawna, która sama liczyć może na niewielkie świadczenia pieniężne, które przeznaczane są zazwyczaj na lekarstwa, rehabilitację etc. Czy to oznacza, że osoby z niepełnosprawnościami i opiekujące się nimi osoby z założenia już mają żyć z tak wieloma ograniczeniami na granicy ubóstwa, bo tylko tyle jest im w stanie zaoferować państwo prorodzinne?
.
Zezwolić opiekunom na podjęcie pracy
Jest to sytuacja skandaliczna, uwłaczająca godności ludzkiej i podważająca rolę państwa w zakresie pełnienia przez nie funkcji opiekuńczej w stosunku do obywateli. W związku z powyższym wnoszę, aby zmianom uległy zapisy art. 17 Ustawy z dnia 28 listopada 2003 roku o zakazie pracy zarobkowej dla opiekunów osób z niepełnosprawnościami albo znacznemu podwyższeniu uległo świadczenie na rzecz opiekuna.
Opiekunowie w ramach podejmowanej opieki nad niepełnosprawnym, w sytuacji bardzo niskiej pomocy ze strony państwa, powinny mieć pełne prawo do podejmowania pracy zarobkowej, w takiej formie, jaką umożliwia im sprawowanie opieki nad chorą osobą. Bardzo wiele zadań o charakterze płatnej pracy, może być wykonywane np. w miejscu zamieszkania, w różnych porach dnia. Jest to szczególnie istotne w obecnej sytuacji ogromnych zmian społecznych i gospodarczych , kiedy praca zdalna jest rozwiązaniem dla bardzo wielu przedsiębiorstw.
To od woli i chęci pracy oraz gotowości nałożenia dodatkowych obowiązków przez opiekuna osoby z niepełnosprawnościami powinna należeć decyzja, czy jest w stanie, czy może, a przede wszystkim czy chce podjąć pracę zarobkową, która pozwoli na osiągnięcie wyższych dochodów, w celu podniesienia warunków życia swojego, a przede wszystkim chorej osoby, ale również w celu realizacji swoich ambicji zawodowych, ponieważ opiekunowie, o czym powinno pamiętać państwo, to również ludzie tacy, jak wszyscy inni, ze swoimi marzeniami, ambicjami i oczekiwaniami.
Tymczasem to państwo właśnie skazuje te osoby, aby żyły jak widma przykuci do swoich niepełnosprawnych dzieci, tkwiąc pomiędzy opieką nad dzieckiem, śmiercią towarzyską, głodową i tą związaną z odbieraniem sobie wszelkich ambicji i marzeń. Jest to podejście tym bardziej niezrozumiałe, biorąc pod uwagę fakt, że w dłuższym okresie wydatki budżetowe związane ze świadczeniami pielęgnacyjnymi zbilansowałyby się, ponieważ część opiekunów, która wróciłaby na rynek pracy odprowadzałaby składki społeczne i płaciłaby Państwu podatki.
Wszyscy niepełnosprawni powinni być traktowani tak samo
Kolejną zmianą zapisów powinno być uwzględnienie absolutnie wszystkich osób niepełnosprawnych, niezależnie od tego, czy osoba stała się niepełnosprawna przed czy po ukończeniu 18-tego roku życia.
W sytuacji osób dorosłych z niepełnosprawnościami opieka nad nimi na ogół jest jeszcze bardziej uciążliwa i wymagająca, niż w stosunku do dzieci, dlaczego więc państwo wyklucza te osoby kompletnie z możliwości uzyskania pomocy i wsparcia, chociażby na tak minimalnym poziomie , jaki obecnie. Paradoksem jest, że wejście w związek małżeński niepełnosprawnej osoby wyklucza możliwości otrzymania świadczenia przez opiekuna.
Jeśli państwo nie zniesie obostrzeń dotyczących zakazu pracy dla opiekunów osób z niepełnosprawnościami, powinno podnieść kwotę świadczenia pielęgnacyjnego do wysokości średniego wynagrodzenia, która to kwota bardziej realnie odzwierciedla potrzeby finansowe obywateli, których zrealizowanie zapewnia w mniejszym lub większym stopniu życie na godnym poziomie. Przy czym należy zwrócić uwagę na fakt, że kwota ta i tak w przypadku opiekunów osób z niepełnosprawnościami, w większości przypadków musi wystarczyć na godne życie dwóch osób.
Wnosząc o odniesienie się do moich propozycji zmian art. 17 Ustawy o świadczeniach rodzinnych z dnia 28 listopada 2003 roku, apeluję o przedstawienie finansowego modelu funkcjonowania rodziny, w której jest osoba z niepełnosprawnością, wymagającą opieki oraz realnych jej potrzeb z uwzględnieniem ambicji życia na poziomie tzw. średniej krajowej (nie pomijając modelu rodziny 1+1 , którą stanowi matka samotnie opiekująca się dzieckiem z niepełnosprawnością).
Janusz Maksymowicz
Członek Zarządu Antypartii
P.S.
Dodać należy, iż gminy, powołując się na w/w ustawę, odmawiają przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, gdy niepełnosprawność nastąpiła po ukończeniu 18-tego roku życia. Gdy odwołamy się od tej decyzji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, otrzymamy to świadczenia na 100 procent, jako że Trybunał Konstytucyjny w międzyczasie uznał, iż ograniczenie wypłacania świadczeń tylko do osób, które stały się niepełnosprawne przed ukończeniem 18-tego roku życia, jest niezgodne z Konstytucją. Gminy przeważnie nie informują o tym składających wnioski, co jest wysoce nieuczciwe. Ten bubel prawny jeszcze raz obnaża niekompetencję polskiego Sejmu.